Topfit!!!

Weer zoveel beleefd en zoveel ondernomen, waar waren wij gebleven? O ja, cultuur happen in Bhaktapur. Het is niet alleen bij cultuur gebleven hoor, want wij hebben ons daar dik gegeten aan de lekkerste yoghurt ter wereld, het leek meer op slagroom dan op yoghurt. Helaas zijn wij niet achter het geheim gekomen, hoe het komt dat deze yoghurt daar zo lekker is. In Bhaktapur was het weer één groot openlucht museum met tempels en rituelen. Wij zaten daar midden in het Dasain festival en er werd volop geofferd, ditmaal veelal geiten. In de tempels was het soms een bloedige aangelegenheid en op de pleinen in de stad stond het overvol met geiten en buffels die verhandeld werden. Naast de boeiende stadswandelingen zijn wij ook de vallei in gelopen en hebben daar het plattelandsleven bewonderd, wij moesten immers onze conditie op peil houden voor de volgende trekking. Terug in Kathmandu wisten wij niet wat wij meemaakten, de stad was zo rustig en verlaten, alle mensen waren naar huis om het Dasain met hun familie te vieren en de toeristen hadden Kathmandu voor zichzelf, dat was wel een beetje vreemd. Na het festival zijn wij snel met de bus naar Pokhara gegaan. Je moet hier echt alles om de festivals heen plannen anders kom je aardig voor verrassingen te staan, want een festival betekent: de business op slot en naar huis, overvolle bussen of geen bussen!
De eerste indruk van Pokhara was een beetje teleurstellend, geen tempeltjes, weinig rituelen, veel souvenirshops, westerse restaurantjes en veel toeristen. Maar na een paar dagen rondfietsen, wandelen langs het meer, en in de lagere bergen, raakten wij wel gewend aan de Pokhara sfeer.En toen was het tijd om ons weer actief bezig te houden met onze volgende trekking. Ditmaal gingen wij onze bagage zelf dragen, dus dat was de uitdaging deze keer. En die uitdaging hebben wij weer met vlag en wimpel doorstaan, wij zijn echt afschuwelijk fit (haha), geen pijntje gehad en dat met al die trappen, werkelijk soms moesten wij 800 meter trappen omhoog en dan gelijk weer 800 meter trappen omlaag. Dorly plaagt Ed graag met zijn favoriete sport “voetbal” door te zeggen: “Wat is de lol om met 22 man achter een bal aan te hobbelen?”. Nou die bergen waren een beetje vergelijkbaar, wat is het nut om bergje op en bergje af te gaan? Na 3 dagen kwamen wij daar achter toen wij op Poon Hill aankwamen. Wat een uitzicht!!!! Bekijk de foto’s en oordeel zelf!!!!!
Maar het mooiste moest nog komen, het uiteindelijke doel Annapurna Basecamp, een amfitheater van besneeuwde bergtoppen. Maar o, wat was het daar koud. Omdat wij boven de boomgrens zaten was er natuurlijk geen hout om kachels te stoken, dus als de zon in de middag verdween was het echt berenkoud en in de nacht vroor het. Toen wij daar aankwamen hebben wij al onze kleren aangetrokken die wij bij hadden (was niet zoveel, want wij moesten immers onze bagage zelf dragen en dan pak je minimaal hoor!!) en die kleding hebben wij niet meer uitgedaan totdat wij weer naar beneden gingen 2 dagen later. Wij sprongen zo in bed (met handschoenen en al aan) en in de ochtend gingen wij zo weer op pad (stelletje vuilakken denken jullie nu). En ook het douchen hebben wij overgeslagen, want daar was het veel en veel te koud voor. Maar al met al was het dit echt waard!!! En wat een traktatie als je dan 2 dagen later, een halve dag, in de hotspring kunt gaan zitten, een mens kan zo blij worden van de kleine geneugten in het leven haha. Over de geneugten gesproken, elke dag appeltaart in de bergen is ook niet verkeerd, de Annapurna trekkingen staan hierom bekend en in elk tea house hebben ze het op de kaart.Dus elke dag na de inspanning een stukje genomen om onszelf te belonen voor de geslaagde dag. Maar aan al het mooie komt ook weer een einde en ondertussen zitten wij midden in het feestgeruis in Pokhara uit te rusten. Want er is weer een festival namelijk Tihar, het festival van het licht. In de avond branden overal (olie)lampjes, kinderen zingen en halen hier geld mee op, de ene dag krijgen alle honden een tika (rode stip op het voorhoofd), de volgende dag alle koeien en de dag erop geven alle zussen hun broers een 7 kleurige tika. Op straat spelen muzikanten, dansen prachtig aangeklede meisjes en zien wij veel dronken Nepalezen. Soms zijn de winkels dicht, dan weer open, je kunt er geen peil op trekken, maar de mensen zijn zo vrolijk en aardig dat je het hun snel vergeeft. Ze leven hier nu eenmaal van festival naar festival. Nu wij weer uitgerust zijn vertrekken wij morgen naar het zuiden, Terai, weg van de bergen de jungle in. Wij gaan 2 dagen raften en hopen dan in Chitwan Nationaal park aan te komen. Daar staat weer veel op het programma maar daarover de volgende keer weer meer.

Ps. Helaas is onze iPod doorgebrand in Bhaktapur door de onvoorspelbare stroomspanning in Nepal en onze computer functioneert ook niet meer, dus zijn wij ouderwets aangewezen op internetcafés.