Van Cultuur naar Natuur, van Chaos naar Stilte,
Door: Dorly en Ed
Blijf op de hoogte en volg Dorly en Eddy
18 Oktober 2012 | Nepal, Lāngtāng
van Zon naar Sneeuw, van Pizza naar Dal Bhat.
Wij hadden al gehoord dat de bustocht van Kathmandu naar Syabrubesi niet echt leuk en veilig zou zijn, maar dat hij in onze Top 3 zou belanden hadden wij niet gedacht. Wij hebben al eens de Death road in Bolivia gedaan met de bus (en fiets), en deze staat nog steeds als meest gevaarlijkste ter wereld bekend, maar ook deze rit in Nepal was echt een ramp! Wij zaten gelukkig in de bus, er zaten namelijk net zoveel mensen op de bus dan erin, maar de plaatsen waren echt veel en veel te krap. Na 9 uur bussen deden onze knieën zeer, wij zaten tussen de stoel voor ons en onze rugleuning ingeklemd. Wij reden over veelal te smalle zandpaden met hier en daar een landslide (waar wij dan een stuk moesten lopen om een eindje verderop weer een andere bus te pakken) en langs ravijnen. Het was echt fingers crossed en niet naar buiten kijken. Eén ding was zeker, met deze bus gingen wij niet meer terug, al hadden wij een maand moeten lopen, alles was beter dan dit.
Maar na een goede nachtrust in een basic hotelletje (alles wordt vanaf hier basic) in Syabrubesi begonnen wij met goede moed aan onze trekking die grotendeels bestond uit berg op, berg af. In het begin was het best pittig, na een dag kwamen al boven de grens van 2500 meter en dan gaat de hoogte ook een rol spelen. Maar wij hebben het er helemaal niet slecht van afgebracht, onze conditie ging echt zienderogen vooruit. Toen wij op dag 4 de 4600 meter bereikten, en alles nog steeds goed met ons ging, hadden wij er alle vertrouwen in dat het goed zou komen. Natuurlijk speelt ook de omgeving hierbij een grote rol, het was echt soms adembenemend mooi en de sfeer van de Tibetaanse dorpjes gaf je het gevoel hier niet meer weg te willen. Wij zaten dicht bij Tibet, je hoefden alleen nog maar 1 berg over (wel eentje van over de 6000 meter, dus dat doe je niet even). Ook hadden wij het getroffen met het weer, elke dag begon met zon en heldere uitzichten. Later op de dag begonnen de wolken te komen en trok het soms dicht. Hoe hoger wij kwamen hoe kouder het dan werd, maar gelukkig waren wij dan nooit ver van een tea house waar wij dan lekker bij de kachel konden gaan zitten kaarten, uitrusten, eten en kletsen. Tja, en dan gingen wij rond 20.00 uur al naar bed, want meestal hadden wij geen stroom en waren wij moe van het wandelen die dag. Boven bij de pas van 4600 meter bij Gosainkund Lakes hadden wij in de nacht sneeuw. Wij wilden graag 2 nachten hier blijven, maar onze porter/gids wilden dit niet. Wij hadden het echt slecht getroffen met deze man die bijna elke avond dronken was en die regelmatig met zowel de locals als met ons het aan de stok kreeg. Omdat wij dus maar 1 nacht bleven bij de Gosainkund Lakes moesten wij in de ochtend al rond 6.00 uur naar het uitzichtpunt en aangezien het gesneeuwd had was dit best een klus, maar het was zeker alle inspanning waard, wat een geweldig panorama! Het was echt te gek om gewoon tussen de hoogste bergen ter wereld te staan, als je je dit realiseert denk je dat je de gelukkigste persoon op deze aardbol bent (misschien zijn wij dat ook wel haha). Na de pas begonnen de bergen zich weer groen af te schilderen, er kwamen met de dag weer meer dorpjes en toen wij na 15 dagen de eerste brommer weer zagen was voor ons duidelijk dat wij een heerlijke trekking hadden gehad en dat wij in Pokhara maar weer de bergen in gaan, misschien Annapurna Basecamp, maar dat zien wij nog wel. Weliswaar zonder porter of gids, wij dragen onze rugzak liever zelf dan nog een keer een dergelijke malloot opgescheept te zitten.
Nu gaan wij weer een paar dagen cultuur snuiven in Bhaktapur en hopen dan 25 oktober naar Pokhara te gaan.
Wij hadden al gehoord dat de bustocht van Kathmandu naar Syabrubesi niet echt leuk en veilig zou zijn, maar dat hij in onze Top 3 zou belanden hadden wij niet gedacht. Wij hebben al eens de Death road in Bolivia gedaan met de bus (en fiets), en deze staat nog steeds als meest gevaarlijkste ter wereld bekend, maar ook deze rit in Nepal was echt een ramp! Wij zaten gelukkig in de bus, er zaten namelijk net zoveel mensen op de bus dan erin, maar de plaatsen waren echt veel en veel te krap. Na 9 uur bussen deden onze knieën zeer, wij zaten tussen de stoel voor ons en onze rugleuning ingeklemd. Wij reden over veelal te smalle zandpaden met hier en daar een landslide (waar wij dan een stuk moesten lopen om een eindje verderop weer een andere bus te pakken) en langs ravijnen. Het was echt fingers crossed en niet naar buiten kijken. Eén ding was zeker, met deze bus gingen wij niet meer terug, al hadden wij een maand moeten lopen, alles was beter dan dit.
Maar na een goede nachtrust in een basic hotelletje (alles wordt vanaf hier basic) in Syabrubesi begonnen wij met goede moed aan onze trekking die grotendeels bestond uit berg op, berg af. In het begin was het best pittig, na een dag kwamen al boven de grens van 2500 meter en dan gaat de hoogte ook een rol spelen. Maar wij hebben het er helemaal niet slecht van afgebracht, onze conditie ging echt zienderogen vooruit. Toen wij op dag 4 de 4600 meter bereikten, en alles nog steeds goed met ons ging, hadden wij er alle vertrouwen in dat het goed zou komen. Natuurlijk speelt ook de omgeving hierbij een grote rol, het was echt soms adembenemend mooi en de sfeer van de Tibetaanse dorpjes gaf je het gevoel hier niet meer weg te willen. Wij zaten dicht bij Tibet, je hoefden alleen nog maar 1 berg over (wel eentje van over de 6000 meter, dus dat doe je niet even). Ook hadden wij het getroffen met het weer, elke dag begon met zon en heldere uitzichten. Later op de dag begonnen de wolken te komen en trok het soms dicht. Hoe hoger wij kwamen hoe kouder het dan werd, maar gelukkig waren wij dan nooit ver van een tea house waar wij dan lekker bij de kachel konden gaan zitten kaarten, uitrusten, eten en kletsen. Tja, en dan gingen wij rond 20.00 uur al naar bed, want meestal hadden wij geen stroom en waren wij moe van het wandelen die dag. Boven bij de pas van 4600 meter bij Gosainkund Lakes hadden wij in de nacht sneeuw. Wij wilden graag 2 nachten hier blijven, maar onze porter/gids wilden dit niet. Wij hadden het echt slecht getroffen met deze man die bijna elke avond dronken was en die regelmatig met zowel de locals als met ons het aan de stok kreeg. Omdat wij dus maar 1 nacht bleven bij de Gosainkund Lakes moesten wij in de ochtend al rond 6.00 uur naar het uitzichtpunt en aangezien het gesneeuwd had was dit best een klus, maar het was zeker alle inspanning waard, wat een geweldig panorama! Het was echt te gek om gewoon tussen de hoogste bergen ter wereld te staan, als je je dit realiseert denk je dat je de gelukkigste persoon op deze aardbol bent (misschien zijn wij dat ook wel haha). Na de pas begonnen de bergen zich weer groen af te schilderen, er kwamen met de dag weer meer dorpjes en toen wij na 15 dagen de eerste brommer weer zagen was voor ons duidelijk dat wij een heerlijke trekking hadden gehad en dat wij in Pokhara maar weer de bergen in gaan, misschien Annapurna Basecamp, maar dat zien wij nog wel. Weliswaar zonder porter of gids, wij dragen onze rugzak liever zelf dan nog een keer een dergelijke malloot opgescheept te zitten.
Nu gaan wij weer een paar dagen cultuur snuiven in Bhaktapur en hopen dan 25 oktober naar Pokhara te gaan.
-
18 Oktober 2012 - 15:40
Wietske:
he hallo ik ben weer eens de eerste. die fotos zijn echt niet te geloven. lijkt wel een sprookje. een soort droomvlucht van de efteling.
vind het superleuk dat jullie zo frequent posten.
ik zit lekker met mn twee hondjes en de kachel brandt. is ook niet slecht.
veel plezier samen. -
18 Oktober 2012 - 23:57
Theo:
Hallo Ed en Dorly
Weer een leuk verhaal net als over die boterlampen.
Maar ik wil toch niet ruilen, 's morgens om 6 uur door
de sneeuw ploeteren is niet mijn hobby.
Ook weer mooie foto's hebben jullie er nog meer?
Misschien kunnen jullie die via WeTansfer naar meer mensen sturen
die daarin geïnteresseerd zijn en hun email adres daar voor opgeven.
Veel plezier bij de volgende trekking en ik wacht op de volgende post en de foto's. -
20 Oktober 2012 - 12:12
Paulien & Karst:
Potverjanhinnekont wat zitten wij hier jaloers te wezen...
We ruiken, voelen en proeven Nepal helemaal. Wat een bijzonder land met prachtige mensen.
Idd die bus niet terug nemen hoor. We hopen jullie snel weer te zien.
Die foto van Dorly met een bak koffie en de zonsopkomst is schitterend!!! De andere ook overigens.
Als jullie weer eens tijd en mogelijkheid hebben, willen we wel weer eens kort skypen.
Geniet!!! -
21 Oktober 2012 - 12:05
Anita En Piet:
Hoi Dorly en Eddy
Ziet er meer dan super uit, en jullie ook! Volgens mij ondanks de "haken en ogen" erg van genoten? Wat een belevenissen!
Gr
Anita en Piet -
05 November 2012 - 20:57
Marloes (en Daniël):
Ik moet bekennen dat ik n paar verhalen in moest halen, maar t klinkt weer geweldig!! En wat n mooie foto's. Die wereld lijkt me ook heel fascinerend. Geniet!
Liefs, Marloes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
