Bye, bye Giggling Tree.

Het half jaar bij The Giggling Tree zit er al weer op. Met gemengde gevoelens hebben wij van iedereen afscheid genomen. Wij hebben een bijzondere en mooie tijd gehad in Yangshuo, maar de rest van China wacht en daar hebben wij ook veel zin in. Wij hebben de laatste avond een leuk feestje gehad ter eren van ons afscheid, en van Ed zijn verjaardag. Met een barbecue, een feesttaart, veel drank en vele cadeaus.
Tja, en wat zijn wij nu wijzer geworden over de Chinees en China? Nou eigenlijk best een hoop.
Zo is Ed tot de conclusie gekomen dat hoe sneller je werkt in China, hoe beter ze je vinden. Dat alles na een paar weken (of zelfs dagen) in elkaar dondert doet niet ter zaken, snelheid is belangrijker dan kwaliteit.
Zo is Dorly tot de conclusie gekomen dat Chinees eten haar niet kan bekoren, ze walgt al van de geur, dus laat staan dat ze het eet. Wel is het interessant om te zien dat ze hier werkelijk alles eten, maar dan ook werkelijk alles, het zijn nog net geen kannibalen, maar daar is alles mee gezegd. En alles is “Good for the body” en alles smaakt “Sweet”. Nou daar zijn de meningen dus over verdeeld. Maar goed, ook wij eten op dit moment Ginseng wortel, omdat het de qi-energie (what the Hell dit ook mag wezen) bevordert haha, wij zijn net halve Chinezen.
Tja, wij zijn goed geacclimatiseerd, wij bewegen ons net door het gekke verkeer of wij niet beter weten. Als een Chinees achteruit gaat rijden komen er ongelukken, dat is simpel zat, vooruit rijden is al een kunst voor de Chinees (Karst en Paulien succes in het verkeer met jullie gloednieuwe auto). Het groene licht wil echt niet zeggen dat je over kunt steken, van alle kanten komt er nog verkeer dat dus gewoon door rood rijdt. In China mag dat! Waar die verkeerslichten voor staan weet geen mens, zeker weer iets van de overheid!!
Ja, de overheid, nou die doen eigenlijk alleen onzinnige dingen. Zij geven de bewoners van ons dorp geld om op hun akkers koolzaad te planten. Dat geeft van die leuke gele bloempjes en dat is leuk voor de toeristen. Tja, je kunt maar ergens je geld aan besteden, wat dacht je van armoedebestrijding, is dat niet zinvoller?
Maar goed als je een official bent, heb je het wel gemaakt in China. Zo kregen wij laatst weer bezoek van een hele delegatie van toerisme uit Beijing. Paulien en Karst hadden vrij, dus wij stonden er alleen voor. Met grote videocamera’s kwamen ze ons bezoeken. Wellicht zijn we weer op tv geweest, maar deze keer hebben wij het zelf niet gezien. De officials komen een kijkje nemen, willen natuurlijk gratis eten en drinken en zijn dan weer weg. Wat het doel is wordt niet gezegd, maar goed het hoort er bij in China.
Maar niet alleen officials komen regelmatig langs bij The Giggling Tree. Zo ook de aanstaande bruidsparen komen zowat dagelijks voor een foto reportage. De foto’s worden vooraf aan de bruiloft gemaakt, zodat op het feest het fotoboek ter inzage ligt. In het fotoboek draagt de bruid verschillende jurken, waaronder ze meestal gewoon een spijkerbroek en gympen aan heeft. Op de dag zelf verschijnt de bruid in een gehuurde witte jurk waarmee ze de gasten verwelkomt en te midden van de gasten het ja-woord geeft. Als de gasten zitten te eten verschijnt ze in een rode jurk om een toast met de gasten uit te brengen. Als de gasten genoeg gegeten hebben, wordt de rest van het eten in plastic tassen meegenomen door de oudere generatie. Zo ook bij de bruiloft van Wendy, één van de meisjes van de staf. Eén van onze Ayi’s (schoonmaaksters) had de welbekende rode plastic tasjes (die wij in de pedaalemmers stoppen) bij waar zij het restant van het eten in deed. Geen schaamte, geen probleem, dit is normaal in China! Zo ook dat wij na 2 uur weer terug waren van de bruiloft en dat het hele feest over was.
Maar goed wij zijn zoals gezegd al ingeburgerd en bekijken alles met een hoop humor, want anders vind je China helemaal niet leuk. Zo hebben wij echt in een deuk gelegen toen een gast van ons naar één van de vele grotten was geweest en ons foto’s liet zien van deze grot, alles was van plastic. Ze hadden alleen de stalactieten verkeerd om opgehangen en daaraan kon je zien dat het niet echt was. In China moet je eigenlijk uitgaan dat niets echt is. Zo zijn veel oude gebouwen vernietigd en toen later bleek dat dit voor het toerisme toch wel erg jammer was, werd alles gewoon weer opgebouwd. Dus veel is niet echt oud meer, maar ziet er wel als toen uit. Ach, wat maakt het ook uit, je ziet het verschil niet, ze kunnen goed kopiëren die Chinezen. En dat mag in China!
Eigenlijk is alles wel toegestaan in dit land. Dit in tegenstelling tot Hong Kong en Macau waar wij pas een week zijn geweest, omdat wij ons visum moesten verlengen. Dit keer hebben wij de toerist uitgehangen en wat Dorly erg irriteerde was dat er niets mag in deze stad. Overal staan verbodsbordjes, niet roken, niet op het gras zitten, niet spugen, geen fiets neerzetten, niet praten enz. enz. enz. Maar het kon nog erger. In Macau stonden de bordjes ook maar hier moet je ook nog grove boetes bij overtredingen betalingen. Maar zoals een goede Chinees betaamt, trekken wij ons hier ook niets van aan. Macau was overigens wel interessant, dit is het autonome eiland naast Hong Kong, ook wel The Strip van Azië genoemd. Wij zijn nooit in Las Vegas geweest, maar kunnen ons nu wel voorstellen hoe het daar is. Het ene casino is nog absurder dan het andere en de thema’s slaan nergens op, maar goed het was leuk om een kijkje te nemen. Wij provinciaaltjes hebben geen verstand van de spelletjes die ze daar spelen en voelden ons dan ook niet in de verleiding komen om te gaan gokken. Dat hebben wij maar over gelaten aan de gekke Chinezen die grof zaten te gokken.
Weer terug uit Hong Kong hebben wij nog wat tripjes in de omgeving van Yangshuo gedaan, ben je een half jaar daar geweest en heb je nog niet alles gezien haha! Met Farmer Tang, een lokale gids en tevens een grote vriend van ons, (hij is ongeveer 1,45 meter!!) zijn wij gaan wandelen van Yangdi naar Xingping. Omdat er tegenwoordig door de overheid entree wordt geheven wist onze grote vriend wel een alternatieve route, dus wij mee! In de bus begonnen ze entreekaarten te verkopen en de altijd zo eerlijke Farmer Tang wist de chauffeur te overtuigen dat wij, twee buitenlanders, een guesthouse hier in de omgeving wilden beginnen en dat wij nu op zoek gingen naar een locatie. Ons Chinees is nog steeds pet, dus hebben wij dit niet mee gekregen, maar toen wij de bus verlieten, gniffelde (doet hij heel vaak) Farmer Tang en vertelde hij ons zijn verzinsel. De tocht was geweldig, wel lang ongeveer 20 kilometer, maar erg mooi tussen het Karst gebergte door oude dorpjes en rijstvelden. Dit was een mooie afsluiter van de omgeving in Yangshuo.
Nou al met al kun je zeggen dat wij China nu wel een beetje hebben leren kennen, dat gaat ons vast van pas komen bij onze volgende avonturen door China.
Nu zijn wij aan het uitrusten en aan het bijkleuren in Hainan, waar het ongeveer 30 graden is en waar je dus niet veel meer kunt doen dan op het strand liggen, Russen en rijke Chinezen kunt observeren en eten (bij de Mac of KFC – Dorly weigert nog om Chinees te eten zolang ze het niet hoeft!)