More death than alive.

De Rinjani stond al op ons to-do lijstje, maar Ed is van de planning en organisatie en had besloten dat het nog te vroeg was om een trekking te gaan doen. Wij zijn nog niet fit en hebben nauwelijks iets anders gedaan dan een beetje gesnorkeld. Maar in Senggigi op Lombok aangekomen krijgt Dorly een foldertje onder ogen van de trekking op de vulkaan Rinjani. Vol optimisme drukt zij alsnog door dat wij de trekking gaan doen. Mister Eddy is inmiddels een bekende figuur in Senggigi, hij kan de straat niet op of het is Mister Eddy how are you doing? Can I do something for you? En zo krijgt Mister Eddy een perfecte deal voor een trekking naar de Rinjani. Op zondagmorgen om 5.00 uur staan ze al bij ons aan de deur, wij gaan pas maandag, maar data en tijden is moeilijk voor de Indonesiërs.
Dag 1 van de trekking.
Om 5.00 uur staan wij paraat om door een malloot in een perfecte auto van Senggigi naar Senaru gebracht te worden. Gelukkig zijn wij nog niet echt wakker, want de chauffeur rijdt echt als een idioot. In Senaru een lekker ontbijtje en dan kan de tocht beginnen.
K…. zelf de backpacks dragen. Wij hebben niet veel bij, maar als Dorly ergens een hekel aan heeft is het iets dragen tijdens het lopen. Wij starten in de rainforest, het is warm, en verdomde benauwd. Geen lekker looppad, maar vochtige rotsblokken om over te klauteren. De opstap is telkens net iets te hoog. Vandaag moeten wij 6 uur omhoog lopen (naar 2700 meter), zeg maar klauteren, strompelen en zelfs kruipen. Halverwege de dag heeft Dorly al zoveel spijt, ze is al gesloopt en het is nog 3 uur lopen. Wat moet dit worden?????? Wij komen verder en verder, het gaat tergend langzaam, maar het laatste uur breekt aan. Ed kan de boel alleen nog redden om ook de backpack van Dorly te dragen, zodat zij haar benen met haar handen omhoog kan tillen om een stap verder te komen. En dan ja, dan eindelijk komen we op de rand van de vulkaan. Alles is vergeten, de pijn, het zweet, de spijt, werkelijk verbluffend. Een grote krater gevuld met water en in het water weer een kleine krater. De Rinjani is de tweede grootste vulkaan in Indonesië (de grootste is de Bromo op Java die wij in onze vorige reis beklommen hebben), in 2004 is de laatste uitbarsting geweest en hierdoor is een kleine krater in het meer ontstaan. Als wij op de rand van de vulkaan staan rollen de wolken over de rand de krater in en na een kwartier zie je niets meer, gelukkig waren wij op tijd, dit maakte namelijk veel goed voor die dag. Onze tent staat al klaar op de rand van de vulkaan, als wij morgen opstaan en onze tent openen hebben wij een uitzicht waar je van droomt!
Dag 2 van de trekking.
Wij hebben een goede nacht gehad. Het was een perfect plan om onze eigen matjes en slaapzakken mee te nemen. Iedereen heeft het koud gehad (ja, de temperatuur scheelt nogal wat met die van beneden) en de ondergrond was te hard, maar niet voor ons, want een mazzel! Vandaag gaan wij 2,5 uur afdalen in de krater naar het meer, waar ook natuurlijke hotsprings te vinden zijn. Maar als je nu denkt dat dit makkelijk is, dan vergeet het maar, weer klauteren over die rotsblokken. En als je dan de poorters ziet, op hun flipflops gaan ze als een speer naar beneden, onvoorstelbaar. En als wij dan beneden aankomen hebben zij alweer een lekkere lunch klaar. Na de hotsprings en de lunch kunnen wij onze lol op om weer 3 uur naar boven te klauteren. A hell of a job! Ook Ed begint het moeilijk te krijgen, gelukkig maar, Dorly begon al aan zichzelf te twijfelen. Uiteindelijk komen ook hier weer doorheen en komen aan de andere kant weer op de rand van de vulkaan. Morgen staat de top (3726 meter) op het programma, zoals wel meer mensen besluiten wij niet te gaan. Ed kan nog maar nauwelijks uit de tent komen en Dorly had op dag 1 al afgezworen niet te gaan. De start voor de top begint om 3.00 uur in de nacht en is vooral erg zwaar.
Dag 3 laatste dag van de trekking.
Wij dalen vandaag af naar de stad Sembalun Lawang. Vooral de eerste 3 uur zijn weer erg zwaar, dit keer omdat wij gigantische spierpijn hebben in bovenbenen en kuiten. Dorly heeft last van blaren en Ed loopt als een houten klaas. Het ziet er fraai uit!!!! Gelukkig de laatste 2 uur is wat makkelijker, het is vlakker en wij zijn inmiddels aan onze pijn gewend geraakt. Nou ja, Ed niet echt hoor, hij loopt met twee stokken en bij elke stap zegt hij au. Dag 3 is voor Ed een ramp, hij moppert zelfs en dat doet hij toch niet snel. Maar uiteindelijk komen wij bij de auto die ons terugbrengt naar Senggigi, waar wij gaan douchen, eten en naar bed gaan! Weer een avontuur om nooit meer te vergeten.
Wij gaan nu een paar dagen rusten, onze wonden laten helen, onze spierpijn laten zakken en dan op naar het volgende avontuur.