Het geluk is met ons.

Pfffff, wij lopen erg achter met het bijhouden van de reissite, maar wij hebben het ook zo druk (haha!). Het vorige verslag was vanuit Kuching, maar daar zijn wij al lang niet meer. Wij zitten inmiddels in Kota Kinabalu in Sabah en hebben weer een hoop gedaan. Maar laten wij bij het begin beginnen. Wij hebben de laatste dag in Kuching Richie en zijn familie bezocht. Deze Orang Utans zijn semiwild en worden 2x per dag van fruit voorzien. Aangezien er op dit moment geen fruit in de jungle te vinden is, komen er veel Orang Utans naar het platform voor het fruit, dus wij hadden geluk en er kwamen zo’n 15 Orang Utans langs, waaronder de big boss Richie, het dominante mannetje.
Na deze belevenis zijn wij met de roller Coster naar Miri gegaan. Wij hadden snel een ticket geboekt en toen wij bij de gate zaten te wachten bedachten wij dat het best lang vliegen was voor zo’n klein stukje, maar wat bleek wij stegen op, de stewardess kwam snel met drinken en een muffin en wij zetten de landing weer in, toen weer stijgen, drinken en dalen en daarna nog een keer en dat alles voor 16 euries!! Toch beter dan 16 uur in een bootje dat het geluid maakt van een helikopter. In Miri aangekomen zijn wij de stad gaan verkennen, geen stad die de moeite waard is, het is er vies en er is weinig te beleven. Om een uurtje of vijf in de middag lopen wij nog even een boekingskantoortje binnen, toch nog even informeren naar het Nationale park Mulu. En wat blijkt wij kunnen de volgende dag naar Mulu. Heeft Dorly een hele zondag over zitten mokken dat dit niet ging lukken. Wat een geluk, zitten wij de volgende dag weer in het vliegtuig op naar Mulu. Helemaal top! Die dag bezoeken wij 2 grotten: de Windcave en de Clearwatercave (de namen spreken voor zich). Wij varen over de rivier met een klein bootje en komen regelmatig vast te zitten, dan springen wij er allemaal uit en gaan de boot voort duwen, maar het is snikheet, dus even het water in is geen ramp. Na de lunch beginnen wij aan de 8,5 km tocht naar Camp 5, waar wij overnachten in een hut met een man of 25. Ons reisgezelschap voor de drie dagen zijn 7 vrijgezellen van tussen de 30 en 40 jaar uit Kuala Lumpur. Zij werken bij Shell en dat schept al meteen een band. Zij werken kei en kei hard en hebben geen tijd voor relaties. Gaan af en toe een weekje ertussen uit, maar hun bestaan is werken. Sommigen van hun hebben een Chinese achtergrond en dat komt goed uit, kan Dorly mooi even haar chinees op hun uitproberen en wat blijkt ze verstaan haar. Wij komen in gesprekken heel wat te weten over de politieke situatie in Maleisië en de demonstraties in Kuala Lumpur komen voor ons dan ook niet als een verrassing. Maar goed wij hebben een leuke tijd met deze mensen. De eerste dag in Mulu gaan wij vroeg naar bed, wij moeten de volgende dag om 4.00 uur op voor onze klim naar de Pinnacles. Om 4.00 uur aan de noedels, bah, maar de energie zullen wij nodig hebben. Wij gaan een klim maken van 1750 meter en de afstand die wij afleggen is maar 2,4 km. Nou hoef je geen wiskunde gestudeerd te hebben om te weten dat dit dus heel steil is (tussen de 45 en 85 graden stijgen). Wij doen 3,5 uur over het omhoog klimmen. Soms lijkt het op rotsklimmen, soms gebruiken wij touwen en soms zijn er ladders. En ja, het lime Stone is erg scherp en pijnlijk als je je hieraan stoot, daar weet Dorly inmiddels alles van. Maar als wij na 3,5 uur eindelijk boven komen is het weer de moeite waard geweest, kijk zelf maar op de foto’s!! En dan de weg terug naar Camp 5, dit neemt maar liefst 5 uur in beslag. Op handen en voeten naar beneden, dit levert bij de hele groep de volgende dag spierpijn in de bovenbenen op, behalve bij Dorly, die heeft spierpijn in haar armen (bedenk zelf maar hoe die naar beneden is gekomen). Maar als wij bij Camp 5 aankomen wacht de koude rivier op ons om een lekker duik te nemen. Helemaal moe en voldaan gaan wij vroeg naar bed om de volgende dag weer zo’n 20 km te gaan lopen. De volgende dag bezoeken wij namelijk nog 2 grotten in het park, waaronder de Deercave. Dit is de grot waar de zwaluwen hun nestjes van speeksel maken, uit de reclame van de Praxis. De chinezen eten deze vogelnestjes (ja, wat eten die niet), waar mensen die ze uit de grotten halen hun leven voor wagen. De grot is namelijk een 170 meter hoog en met bamboe palen gaan mensen hier omhoog om de nestjes te verzamelen. Allemaal heel indrukwekkend, maar het stinkt ontzettend in de grot, daar er ook nog honderdduizenden bats zitten, overal liggen uitwerpselen. Het is niet aan te raden om hier met open mond naar boven te gaan staan kijken. Maar het is wel een heel spektakel als wij tegen zonsondergang buiten gaan zitten kijken hoe de bats hun vlucht naar buiten maken om hun voedsel te gaan zoeken en hoe de zwaluwen de omgekeerde richting de grot in gaan voor hun nachtrust. En hierna zijn wij ook aan een nachtrust toe, het was een hele mooie trip maar erg vermoeiend.
Weer terug in Miri gaan wij weer kamperen. Wij nemen de bus naar Lambir Hill waar wij de enige gasten zijn en dan nog met een tent, ze vinden ons hier maar een stelletje mafkezen. Bij Lambir Hill gaan wij wat kleinere wandelingen maken naar de diversen watervallen waar je heerlijk kunt zwemmen. Helaas jungle en vers water geeft veel muggen. Na 2 nachten gaan wij verder naar Niah National park, hier kunnen onze muggenbulten weer een beetje wegtrekken. Wij zijn deze keer niet de enige die aan het kamperen zijn, een Engelsman met zijn vriendin uit Kota Kinabalu staan naast ons en wij hebben een leuk gezelschap aan hun. Wij bezoeken hier weer grotten en zien een krokodil, apen, veel onbekende insecten en eindelijk de hornbill, de vogel die het symbool is van Sarawak. Na twee nachten gaan wij terug naar Miri om te gaan pakken voor onze trip naar Brunei. Voor de oplettende onder jullie wij schrijven dit stukje vanuit Brunei, waar wij inmiddels niet meer zijn, maar dan krijgen wij er weer een vlaggetje bij en dat vindt Dorly zo leuk. Wij gaan naar Brunei met een privéchauffeur, dit was opvallend goedkoop (vergeleken met de taxiprijzen), maar wij weten niet of wij gesmokkeld hebben. In Brunei stond er namelijk iemand ons op te wachten langs de weg en er werden wat pakketjes van onze wagen naar de andere overgeheveld, wat dit is geweest weten wij niet, maar een goed gevoel hebben wij er niet over.
In Brunei hangt het vol met de afbeelding van de Sultan, hij is namelijk net 65 jaar geworden. Zijn verjaardag wordt elk jaar 2 weken lang gevierd. Alles draait hier om deze man, er is een heel museum voor hem ingericht en hij heeft het grootste paleis ter wereld, lijkt inderdaad op een vlieghaven. Wij komen Sophie en Senne uit Belgje weer tegen. Wij hebben met hun een dagtrip in Flores gedaan en het is leuk om hun weer te zien. Wij gaan met ons vieren een boottrip door het waterdorpje maken, hier staan de huizen, moskees, scholen en zelfs het Shellstation op palen. De prijzen in Brunei zijn vergeleken met Maleisië natuurlijk een stuk hoger, maar de benzineprijs is hier ….. schrik niet ….. 16 eurocent per liter!!!! ’s-Avonds gaan wij lekker sushi eten bij een heel trendy Japans restaurant en wisselen reistips uit, wij krijgen echt zin om naar Sulawesi te gaan als wij de verhalen van Sophie en Senne horen. Maar eerst gaan wij naar Sabah. Wij besluiten om met de bus te gaan. Dit wordt een dagje busje in busje uit, daar wij in totaal 9 stempels krijgen om vanuit Brunei naar Sabah te komen (je gaat namelijk vanuit Brunei naar Maleisië, dan weer Brunei in, dan weer Maleisië en dan is er ook nog onderscheid in Maleisië per provincie, al met al een heel gedoe en ons paspoort staat weer aardig vol).
In Kota Kinabalu gaan wij op kleine eilandjes kamperen, wij zijn toe aan strand en zee. Het eerste eilandje is Manutik, het is een mooi eilandje maar wij hadden het toch iets anders voorgesteld. Overal hebben ze partytenten en barbecues neergezet. De locals komen voor een dagtrip waarbij ze dan ook een barbecue boeken. Van negen tot vier uur is het dus erg druk met locals met zwemvesten (ze kunnen allemaal niet zwemmen, toch zo vreemd als je bedenkt dat het hier altijd warm is en dat er veel water is om in te zwemmen, maar er is geen local die kan zwemmen en ze zijn ook echt ontzettend bang in het water). Maar na 16.00 uur is eiland van de kampeerders en dan is het zalig hier, met uitzondering van de vele, heel vele zandvliegen (wat een jeuk!!).
Als wij na ons eilandtripje weer terug zijn in de stad gaan wij naar het infocenter, even informeren of er een Rafflesia bloeit en wat blijkt, YES!!! Volgende dag 6 uur in een busje om de bloem te zien en wij zien er TWEE!! De eerste is 3 dagen oud en de tweede is 4 dagen oud, wij zien nieuwe knoppen en Dorly is ozoooooo blij, na 6 jaar wachten eindelijk!
Nu gaan wij nog een eilandje doen en dan, jawel, op 7 augustus gaan wij Mount Kinabalu beklimmen. Ook dit is een high light die erg moeilijk te regelen is. Op de berg is namelijk maar 1 overnachtingsplek en daar heeft een bedrijf dat veel luxe resorts beheerd op unieke locaties in Maleisië het monopolie over. In het hoogseizoen vragen ze hier dus de hoofdprijs voor en veel reizigers zien hiervan af omdat het te kostbaar is. De locals betalen aanzienlijk minder en bemachtigen veelal de beperkte plaatsen, maar wij hebben het weer geregeld en voor een redelijke deal. We’re so lucky!!
Na de beklimming gaan wij richting Sulawesi in Indonesië, vandaag naar de ambassade om het visum te regelen.