Don’t cry for me Argentina.........

We zitten inmiddels in Montevideo, de hoofdstad van Uruguay. In tegenstelling tot Buenos Aires is dit niet zo’n facinerende stad. Buenos Aires was weer een toppertje in de lijst van mooie hoofdsteden, en ook weer een bewijs dat een hoofdstad zo anders is dan de rest van het land. We hebben ons, ondanks de gigantische smog, prima vermaakt in de stad van de tango. Het is werkelijk zo dat de zeer gepasioneerde tango hier gewoon op straat wordt gedanst. Maar niet alleen bij het dansen is de Argentijn zeer gepasioneerd, ook bij het voetballen hebben wij dit ervaren. We zijn naar de Boca Juniors geweest (weet je wel de club van Maradona) en hebben daar tussen de Argentijnen de Bocas zien winnen. Dat was me het feestje wel, helaas waren de liederen ons niet bekend, maar in elk spaanstalig lied komt immers Corazon voor (zelfs in de hardrocknummers), dus als je dat meezingt dan hoor je er helemaal bij.
In Buenos Aires hebben we ons weer eens helemaal volgepropt met Big Mac’s, dat was lang geleden, maar we hebben voorlopig wel weer genoeg junkfood gehad. De stad heeft zoveel verschillende gezichten, op het ene moment bevind je je in de echte coloniale wijken als San Telmo (bekend om zijn tango) en La Boca (bekend om zijn gekleurde huizen en het voetbal) en het andere moment weer in de haven geheel gerenoveert tot yuppenbuurt met alles strak in het pak en de boten voor de deur. De oude stad is theater na theater en buiten de stad zijn de sloppenwijken, niet echt een plaats waar je je als buitenlander moet begeven. Dat zou je ook denken van begraafplaatsen, maar hier in Buenos Aires is er één je kunt je ogen niet geloven. De ene tombe nog groter dan de andere. Op Cementario de la Recoleta liggen zowat alle bekende Argentijnen begraven, waaronder ook Evita. Evita is nog steeds in de harten van de Argentijnen, haar tombe en ook het museum worden nog masaal bezocht door de Argentijnen en dus ook door ons. Het lijkt wel een beetje of de Argentijnen hun historische figuren idealiseren. Dat hebben we in Alta Gracia gezien bij het museum over Ché en dat zagen we hier ook weer in het museum over Evita. Laten we wel wezen, Ché zou in deze tijd wellicht een terrorist genoemd worden en het presidentschap van Perón (met aan zijn zijde Evita) neigde toch wel een beetje naar facisme. Maar niets over dit alles in deze musea.
Nadat we cultureel weer een beetje op de hoogte waren zijn we verkast naar Uruguay. Dit betekende tevens de afsluiting van Argentinie, Chili en Paraguay.

En wat vonden wij van deze landen, de mensen en gewoontes?
Het meest vreemde dat een Argentijn meeneemt als hij gaat camperen vonden wij: De computer (geen laptop, maar gewoon een grote kast en een ouderwetse monitor) om te karaoken. Ook de ladder (zo’n 3 meter) vonden wij apart. Maar aan de hele geit op de barbeque zijn we inmiddels gewend.
Het lekkerste vondt Dorly: Empanadas roqueforte en dulce de leche.
Het lekkerste vondt Ed: Ijs en ijs.
Het meest bizarre vraag vonden wij: De vraag van een jongen uit Parguay! Die luidde alsvolgt: Is het normaal dat jullie in Juli (geen andere maand hoor maar echt in Juli) in Nederland sex hebben op de plaza (de dam waarschijnlijk) waar de familie, kinderen en vreemden gewoon bij zijn? Ons antwoord: ja, hoor!!
Het meest vervelende vonden wij: het ontbreken van wc-deuren en brillen op sommige campings (nou ja, sommige toch eigenlijk best wel veel campings)
Het meest fibrerende vonden wij: De aardbeving in Chili toen we lagen te slapen.
Het meest frustrerende vonden wij: de corrupte politieagent, maar vooral dat het ons overkwam.
Het beste campeerartikel wat we hebben gekocht vonden wij: de rol tape. Pannen, onderdelen van de auto, tentstokken, alles wat los zat plaktte we ermee vast. Kwaliteitsprodukten kennen ze hier niet echt.
Het meest uitdagende vonden wij: de auto heel houden op Ruta 40.
Het meest schattig vonden wij: de snoepjes die je soms als wisselgeld kreeg bij de benzinepompen.
Het meest bijgelovig vonden wij: de honderden gedenkplaatsjes langs de wegen. Je had er hier twee soorten van. Bij de ene legde je een fles water neer. De legende is dat een vrouw te voet door de woestijn gaat met haar baby om haar man te zoeken. Ze sterft van de dorst, maar haar baby overleeft daar deze aan haar borst ligt. Het bijgeloof is dat als je hier een fles water neerlegt, je een reis met goede afloop zult maken. De andere gedenkplaats is er één met rode vlaggen. De legende is een ingewikkelde, maar kwam neer op het volgende: een man die steelt van de rijken en deelt met de armen en ook nog wonderen kan verrichten – of zoiets. Je maakt hier een gebedje dat het je goed gaat in het leven.
Het meest mooie vonden wij: de Andes, echt geweldige natuur. De kust daarentegen vonden we tegenvallen, maar de watervallen waren weer top.
Het meest aparte vonden wij: dat de Argentijn verticaal kan slapen, ze zetten hun tenten zo schuin! Maar daarentegen slapen ze ook niet veel, ze zijn gewoon luidruchtige, gezellige feestbeesten.
Kortom: we hebben een fantastische reis door deze landen gemaakt met hier en daar wel wat ongemakken, maar dat weegt niet op tegen de fun die we hebben gehad.

Nu Uruguay, een land waar niet echt hoogtepunten te verwachten zijn. We gaan het hier ook maar een beetje rustig aan doen, gewoon hier en daar een beetje rondhangen. Maar daarover de volgende keer meer.