Luchtbedden nachtmerrie

De feestdagen zitten er weer op. De kerst was een drama in Argentinïe. Op kerstavond hebben we een heerlijke barbeque gehad, maar toen we op bed lagen begon het gedonder. Om twaalf uur Vuurwerk! Het vuurwerk moet hier goedkoop zijn, want ze hebben toch zeker tot een uur of twee continue geknald en erg hard (er zullen hier ook wel geen regels voor zijn). Daarna, jawel, de karaoke kon beginnen, tot zes uur in de ochtend. Veel geslapen hadden we dus niet toen we op kerstdag naar Medoza gingen. Onderweg de ene controle na de andere, fruit moest ingeleverd worden, auto moest uitgeladen worden en je rijdt dan alleen maar van staat tot staat hoor! In Medoza aangekomen konden we geen camping vinden, zeker een uurtje of drie gezocht. Toen begon het tot overmaat van ramp nog te regenen. Medoza is een woestijngebied, ze hebben het hier volgepland met bomen waardoor je niet merkt dat je in een woestijn zit, maar het regent hier nauwelijks. Maar uiteindelijk vonden we een mooie camping met overkappingen (wel zo makkelijk als het regent, ze zijn eigenlijk gemaakt ter bescherming tegen de zon), en ons kerstmaal was; een grote zak Lays chips. Maar de volgende dag was alles rooskleuriger, 35 graden en een heerlijk zwembad op de camping. In Medoza hebben we ons prima vermaakt. De stad bekeken met zijn grote plaza’s, groene parken en vele terassen. We zijn een dag wezen fietsen langs de wineries, maar rond het middaguur kon je het geen fietsen meer noemen, we hadden een beetje teveel geproefd.

Luchtbedden.
In Argentinïe camperen de locals veel, je kunt hier dan ook genoeg kampeerwinkels vinden. Helaas zijn de artikelen niet van die kwaliteit als in Europa. Lichtgewicht kennen ze niet echt en alles is een beetje la-la kwaliteit. In Cordóba gaat ons eerste luchtbed dan ook kapot. Om 6 uur in de ochtend liggen we op de grond. Geen probleem, plakken we toch even. Helaas de volgende nacht, rond de klok van 6, liggen we weer op de grond. Een gat naast het eerste gat! Niet meer te plakken. Op naar de stad voor een nieuw luchtbed. Dit keer een ander, het lijkt op een Europees. De eerste nacht overleeft het nieuwe luchtbed, maar nacht twee, jawel rond de klok van 6, wordt het slapper. In Medoza plakken we het tweede luchtbed. Helaas in Chili springen de stieken los en liggen we op een grote bobbel. Shit, weer een nieuw luchtbed. Dit keer kopen we selfinflating matten, makkelijk voor de trekkings (niet echt lichtgewicht), maar het is niet de kwaliteit die je koopt in Nederland. Nu maar hopen dat ze goed blijven!!! Zes uur in de ochtend worden we regelmatig wakker.

Bepakt met een paar flessen wijn gaan we naar het Provincial Parque Aconcagua aan de grens met Chili. Hier gaan we een driedaagse trekking maken naar de hoogste berg van Amerika. We dachten dat we die al gehad hadden in Peru. Zo zie je maar weer, niet alles geloven wat in de reisgidsen staat, gewoon gaan kijken. Hoogste berg of niet, het was er super. Met zware bepakking, we hebben nou eenmaal geen lichtgewicht spul, gaan we naar het basiskamp. Bij het opzetten van onze huis-, tuin- en keukentent begint het te sneeuwen. Gisteren was het nog 35 graden. In de ochtend, na een koude nacht (zelfs met onze kruik en thermo-ondergoed aan), staan de ijsbloemen bij de waterslang. Vanuit het basiskamp maken we een mooie trekking,;veel wind, maar een prachtige blauwe lucht. Nog één koude nacht en dan terug naar de warmte. We gaan een week naar Chili, in de buurt van Santiago.
We hebben inmiddels toch al veel grensovergangen gehad, maar volgens ons geheugen was deze grensovergang van Argentinïe naar Chili toch wel het meest bureaucratisch van allen. Maar liefst twee uur van loketje naar loketje gestuurd, stempels gekregen, nog meer stempels gekregen, maar eigenlijk helemaal geen check op het paspoort gedaan. Dorly ging in de rij staan met twee paspoorten en deze werden gewoon gestempeld, hoewel Ed zich aan het vermaken was met de auto in- en uitladen. Het was allemaal maar vertoning. Alles wat niet mee mocht hebben ze niet eens ontdekt. Uiteindelijk denken we klaar te zijn, rijden weg, komen bij een laatste checkpost en jawel, worden weer terug gestuurd voor een copie te laten maken van de autopapieren. Jammer dat ze geen copieerapparaat hadden. Uiteindelijk zijn we voor oud op nieuw even buiten Santiago in een natuurreservaat aangekomen. Hier hebben we een rustige jaarwisseling gehad, de Chilenen zijn geen Argentijnen wat dat betreft, ze houden het beschaafd zullen we maar zeggen. Santiago is een mooie stad, maar eerlijk gezegd verlangen we nu meer naar natuur en water. Het is veel te warm om te gaan shoppen en citywalks te doen. Gelukkig gaan we van hieruit naar het zuiden van Argentinïe en Chili, waar we van het ene nationale park in het andere gaan belanden. Eens kijken wat dat is, maar daar over de volgende keer mmmmeeeeer.