Den Bosch - Potosi - Tupiza

Nee, we zijn niet terug in Nederland en zoals het er nu voor staat is dat voorlopig ook niet het geval. Na onze vorige reis van 1,5 jaar werd ons regelmatig gevraagd wat we het meest hadden gemist. En dat was de Bossche Bol!
Nu waren we in Sucre, een hele leuke koloniale stad waar de zon volop scheen. We wilden een tour gaan boeken om te gaan wandelen in de omgeving en vonden een café. Toen we het café binnen kwamen bleven we beide stil staan, er werd Nederlandstalige muziek gedraaid. Het café was dus van een Nederlander. Gauw op de kaart kijken wat ze hier te eten hebben, frikandellen???????? Nee helaas, maar wel kroketten met friet, altijd lekker. Maaaaaaaaaar bij de nagerechten stond: De Bossche Bol, weliswaar niet van de Groot maar we doen ons best!!!!!! Nooit gedacht dat een Bosschenaar zo ver van huis zou gaan. Dus we hebben een paar dagen heerlijk gegeten, kroketten met friet en Bossche bollen (ze waren beslist goed, in Nederland zijn slechtere te krijgen). We kunnen er weer een tijdje tegen, dus we komen nog lang niet naar huis.

Potosi – Bolivia.

Van Sucre op naar Potosi, eens de grootste stad ter wereld, daar het aan de Rijke Berg (zoals de locals het noemen) ligt. In de tijd dat de Spanjaarden hier waren, werd er veel zilver uit de mijnen gehaald onder barbaarse omstandigheden. Veel Afrikaanse slaven hebben hier het loodje gelegd, daar ze voor maanden onder de grond werden geduwd en dat op een hoogte van 4300 meter, ondanks het gebruik van coca-bladeren konden ze hier niet zo goed tegen. Tegenwoordig wordt er nog steeds in de mijnen gewerkt, welliswaar niet onder dwangarbeid, maar de condities zijn niet echt veel beter. Wij zijn met een oud-mijnwerker de mijnen in geweest en hebben daar echt een hele interessante rondleiding gehad. We zijn best diep gegaan en moesten door kleine spleten kruipen, ondanks de stof en de grote hoogte, brachten we het er goed vanaf. Kwam dit door het kauwen van de coca-bladeren??? Geen idee! Of doordat we aan de duivel een offer van coca-bladeren en alcohol hebben gebracht??? Geen idee! We hebben in ieder geval wel de rituelen van de echte mijnwerkers opgevolgd en deze kunnen niet zonder coca-bladeren en alcohol (86%).
Over de coca gesproken, in La Paz zijn we naar een heel leuk en leerzaam museum over Coca(ïne) geweest. Het meest indrukwekkende hier was dat de zo wijze Westerse mensen er weer zo’n puinhoop van hebben gemaakt. Voordat de Spanjaarden kwamen, gebruikten de locale mensen de coca-bladeren voor hun rituelen, hun gezondheid en voor het leven wat draaglijker te maken. Bolivia ligt erg hoog en is relatief arm, coca-bladeren kauwen helpt tegen honger en je kunt beter functioneren met minder zuurstof in de lucht. Verder is het volkomen onschuldig, je raakt er niet aan verslaaft en je wordt er niet high van!!
Alleen de wijze westerse man heeft er cocaïne uit kunnen produceren, wat de ondergang van de coca werd. Noord-Amerika beweert dat de Zuid-Amerikaanse landen arm zijn door het gebruik van coca-bladeren op het platteland. Hypocriet!! Als de illegale cocaíne produktie zou stoppen gaat de al steeds verslechterde economie van Noord-Amerika (is voor ons trouwens wel prettig, de dollar is lekker goedkoop) helemaal onderuit en worden ze wellicht nog armer dan menig Zuid-Amerikaans land. Dus zo worden er verschillende wetten gehanteerd in Zuid-Amerika. In Bolivia is het kauwen van coca-bladeren toegestaan, maar je mag er geen grote hoeveelheden van in je bezit hebben, vandaar de drugcontroles op de openbare wegen. In Argentinïe is het verboden coca-bladeren te kauwen en in bezit te hebben. Moeten we toch maar gaan stoppen met kauwen (ha ha).
Ja, want we zitten nu in Tupiza in een heerlijk hotel met zwembad en hebben prachtig weer. We willen van hieruit een tour over de grote zoutvlaktes maken en willen dan eindigen in San Pedro in Chili. Van daaruit naar Argentinïe. Maar daar het laagseizoen is moeten we wachten op meer toeristen die dit willen en dat kan nog wel even duren, dus we zitten vast in Tupiza (zielig – bij 30 graden en een zwembad!!)

Rubriek; het is ons overkomen.
Ja, na 7 maanden is het dan toch gebeurd, Ed is een illussie armer. Hij heeft altijd gezegd: “Het moet een hele goede zijn wil ik het niet merken”. Nou, het was een hele goede zakkenroller!! We stapten de bus in van Potosi naar Tupiza en een koppel met 2 kleine kindjes hadden ons goed klem, de man wilden de bus uit, de vrouw en de kindjes de bus in en Ed er tussen in, de chauffeur die zogenaamd iets moest hebben en WEG portemonnai. Daar we in Tupiza niet kunnen pinnen hadden we aardig wat geld op zak, maar gelukkig niet in de portemonnai – 60 euro armer (zielig hè, voor hulp kun je storten op ons bankrekeningnummer!).