In de huid van de Inca's

De laatste weken hebben ons verplaatst in de huid van de Inca’s, dat was niet zo moeilijk, de Inca’s waren net Nederlanders, ze wisten wat watermanagement was en hun bouwtechnieken waren uitmuntend. We zijn naar talloze Inca-ruïnes geweest, hebben duizende Inca-trapjes gelopen, hebben honderden Inca-terrassen gezien, hebben ons gewassen in Inca-baden, hebben musea bezocht, in en rond Cusco is het niet moeilijk om je te verplaatsen in de Inca-tijd. Als je ons de eerste dag had gevraagd wat we van Cusco vonden, hadden we geantwoord: “We willen hier zo snel mogelijk weg”. De eerste indruk was dat er hier meer toeristen rondlopen dan locals en alles is gericht op het toerisme. Dit viel erg tegen, maar achteraf is het wel begrijpelijk, want wie wil Manchu Picchu (de verloren stad van de Inca’s) nu niet bezoeken? Maar we hebben ons erover heen gezet en hadden geluk dat we een paar leuke, kleurrijke festiviteiten van de locale bevolking konden bijwonen. En eerlijk is eerlijk, Cusco is een prachtige stad met vele oude koloniale gebouwen, geplaatst door de Spanjaarden, op de oude Inca-gebouwen. Zo ook de vele kerken die hier gebouwd zijn, het onderste gedeelte is van Inca-steenwerk en erbovenop een gebouw met allerlei tierelantijnen. Wel dom van die Spanjaarden dat ze de Inca-techniek niet overgenomen hebben. De Inca-gebouwen waren namelijk aardbevingbestendig en bij een heftige aardbeving valt de toren van de kerk, maar het ondergedeelte blijft gewoon in tact. En geshaked worden we hier, gemiddeld heb je hier 8 tot 10 aardschokjes per dag, je merkt er weinig van maar ze zijn er wel.
Als je nu denkt dat we alleen maar een beetje bezoekjes hebben afgelegd dan heb je het mis. We zijn op dit moment kapot en zijn toe aan vakantie. De Inca’s hadden namelijk de gewoonte om hun citadels, kastelen, heilige plaatsen enz op de prachtigste, meestal dan ook hoge plekken neer te zetten. De Heilige vallei, even buiten Cusco, is een prachtige bergachtige omgeving met duizende Inca-terrassen en ruïnes. En ja, als we dus zo’n ruïne willen bezoeken moeten we weer aardig klimmen. Zo ook in Aguas Calliente een plaats waar we twee dagen zijn geweest en vanwaar je naar Machu Picchu kunt. Na de treinreis dachten we laten we een eindje gaan wandelen. Een wandeling waarbij geen entree wordt gevraagd en waar je toch Machu Picchu kunt zien leek ons niet echt logisch (ze vragen hier overal geld voor en vooral Machu Picchu is over de top). We dachten het zal wel, we gaan gewoon omhoog en verwachten niet veel. De bult waar we omhoog moesten was stijl, we moesten met laders van soms wel 50 meter omhoog klimmen, de rotsen waren niet gewoon beklimbaar. Maar boven op de top was het uitzicht overweldigend, jawel Machu Picchu lag daar gewoon voor onze neus en dan vergeet je al heel gauw dat je zo moe bent.
Wetend wat we te zien kregen stonden we de volgende dag al om 4.30 uur naast ons bed om in de eerste bus omhoog te gaan. We waren de eerste die Manchu Picchu betraden en uiteindelijk gingen we met de laatste bus weer naar beneden, dus we hebben onze dag goed besteed. We hebben de Huayna Picchu (die berg die je overal op de achtergrond in Machu Picchu ziet) beklommen. We moesten natuurlijk weer de langste route nemen, niet veel mensen doen dit en het is er dan ook niet zo druk. Over talloze Inca-trapjes (waren ze ook bijzonder goed in die Inca’s!) zijn we naar de top geklommen. Het zwaarste van deze tocht was toch wel dat we geen eten hadden, je mag namelijk niets meenemen. De ruïnes waren prachtig, maar zeker niet de mooiste die we gezien hebben. Manchu Picchu is vooral erg mooi vanwege zijn ligging, maar niet vanwege de bouwstijl. In Pisac hebben we een citadel bezocht, overigens ook op een prachtige locatie, die vele malen mooier was. Hier verbaasde je je echt over hoe de Inca’s dat destijd hebben kunnen realiseren. Zouden ze toch slijptollen en hijskranen hebben gehad in die tijd, maar ze hadden nog niet eens wielen! Sommige stenen wegen meer dan 300 ton en komen van 50 km verderop!!!?? Weer zo mysterieus en elke gids heeft een ander verhaal (en soms ook echt een fout verhaal). Maar het leuke is eigenlijk ook wel om je eigen fantasie te gebruiken. Maar niet alles was zo rooskleurig bij de Inca’s, de Inca’s offerden namelijk ook kinderen en dieren. Zo hebben we een museum bezocht met een mummie van een 12 jarig meisje dat geofferd was aan een berg. Het meisje heeft 550 jaar in de sneeuw gelegen en toen er een vulkaanuitbarsting was is ze samen met nog 3 kinderen gevonden. De mummie is nog zo goed in tact, gewoon eng! Het meisje heeft nog steeds prachtig glazend zwart haar en het lijkt gewoon een pas ingevroren mens.
Helaas is veel van de Inca-cultuur verloren gegaan, de Spanjaarden hebben veel verwoest en al het goud en zilver meegenomen, maar gelukkig hebben ze Machu Picchu nooit gevonden, zodat wij ons toch even een Inca hebben kunnen voelen.