De top van Pisco niet gehaald ....

Hebben wij gefaald? Nee, wij waren fantastisch, maar het was zo verdomd zwaar! Achteraf blijkt dat ze de trip verkopen als een trip voor beginners, maar er halen maar weinig beginners de top!!!
Laten we beginnen bij het begin.
Vroeg op 6.00 uur, met het busje naar het Nationale Park. Toen we daar aankwamen werd ons verteld dat we alle spullen zelf moesten dragen; tenten, eten, klimmaterialen, eigen bagage, enz. Nou, we hebben ze niet allemaal op een rijtje, maar gek zijn we niet. De gids kon toch echt ezels gaan zoeken om deze spullen te dragen. Na drie uur had hij een ezeldrijver en ezels gevonden. Toen kon de eerste klim beginnen, in 3 uurtjes waren we boven bij het basiskamp op 4600 meter hoogte. We waren met z´n vieren: wij, een Frans meisje en de gids. Snel de tent opzetten, eten, en onze spullen gereed maken, daar we om 00.30 uur (ja, dat lees je goed) zouden vertrekken voor de klim. Snel naar bed, we hadden extra slaapzakken gehuurd, maar helaas waren ze niet mee gekomen, dus het was aardig koud!
Om 00.30 uur stonden we gereed, helaas de Franse had meer tijd nodig, dus vertrokken we pas om 01.00 uur. In het donker met een zaklamp en zware rugzakken met sneeuwschoenen, ijzers en pikhouwels moesten we over rotsen klauteren omhoog. Helaas ging het toen weer helemaal naar beneden (ook over rotsen) en jawel toen weer helemaal omhoog. In daglicht was het allemaal nogal beangstigend, ravijnen, losse stenen en duizeligwekkende hoogtes. Maar gelukkig zie je dat ´s-nachts niet. De gids had last van zijn maag, dus er moesten veel pauses genomen worden. Al met al kwamen we een uur later dan gepland bij de gletsjer. Snel omkleden: andere schoenen aan, ijzers eronder en een tuigje om. Het spectakel kon beginnen. Het was helemaal super om over de grote ijsvlaktes te lopen!!! Ondertussen was het wat lichter geworden en de zon kwam op. Op 5300 meter hoogte gaf de gids aan dat we de top niet zouden halen, daar het te laat werd of er moest erg snel worden gelopen. Het Franse meisje kon niet meer en Dorly besloot om Ed de kans te geven zo hoog mogelijk te komen (wat aardig van haar, is het niet?? Of toch eigen belang??). Ed komt uiteindelijk op een hoogte van 5531 meter. Daar stuit hij samen met de gids op een gigantische kloof van 1,5 meter breed en 20 meter diep. Hier moet je overheen springen. Nou, geloof ons, dat is echt niet zo makkelijk met ijsschoenen aan. Je kunt geen aanloop nemen en je blijft in de sneeuw hangen met je ijzere pinnen. Het was de bedoeling om vanuit stilstand te springen en de gids zou je dan met het touw er proberen overheen te trekken. Nou bedankt dacht Ed, ik heb genoeg gedaan, we gaan terug. Dus de afdaling kon beginnen. Maar als je nu denk dat die simpel was, dan heb je het aardig mis. Weer berg af, weer berg op en over diezelfde rotsblokken en langs diezelfde ravijnen. Het leek wel of in het daglicht alles nog moeizamer ging. We waren echt kapot toen we in het basiskamp aankwamen. Dorly geloofd dat ze nog nooit zoveel van zichzelf gegeven heeft in een sportieve activiteit (ze is ook zo sportief).
Toen nog een koude nacht, maar dat was het allemaal toch echt wel waard. Het is zeker één van onze hoogtepunten uit de reeds 5 maanden durende reis.