The World’s Most Dangerous Road

Geschreven door Dorly.
Het was absoluut niet mij idee, maar Ed moest zo nodig een t-shirt. Een t-shirt dat het bewijs zou zijn dat hij “The World’s Most Dangerous Road” heeft gefietst. Het t-shirt is niet eens zo mooi en waarschijnlijk is er niets meer van over als je het een keer wast. Maar Ed heeft zijn t-shirt en ik ook.
The World’s Most Dangerous Road is een gravelweg die leidt van La Cumbre (4700 meter hoogte) naar Coroico (1100 meter hoogte) met andere woorden van de ijzige kou naar de tropische warmte. Statistieken wijzen uit dat dit de meest gevaarlijke weg ter wereld was, zo’n 300 tot 400 doden per jaar. De gravelweg is op sommige plaatsen net 3 meter breed, geen vangrail, veel kruizen langs de weg (wat moeten wij hier!!) en afgronden van 500 meter diep. Geen wonder dat er veel auto’s naar beneden zijn gereden, maar met fietsers viel het wel mee (in 9 jaar 11 doden). Gelukkig is er sinds een jaar een nieuwe weg waar het gros van de automobilisten gebruik van maakt. Echter zijn er nog wel massas toeristen die de oude weg met de fiets gaan berijden, zo ook wij! Gelukkig is de kans dat je het ravijn in rijdt met de fiets niet erg groot meer (3 meter is toch best wel breed), maar het blijft een hele beleefnis. En wij troffen het!! We hebben in 6 maanden nog niet zoveel regen gehad als op The World’s Most Dangerous Road, en dat maakten het er niet veiliger op. Het was koud, dus bibberen op de fiets. Mistig, je zag dus niet zoveel, voordeel ook de afgronden niet. Glad en modderig, voordeel niet stoffig (hadden we voor niets zo’n grote stofbril gehuurd).
In het begin heb ik vaak gedacht “hoe kom ik hier heelhuids vandaan”, maar na een tijdje fietsen was het toch ook wel fun, steeds harder en onder de watervallen door (was toch al tot mijn vel nat) en uiteindelijk ook nog een zonnetje op de laatste kilometers. We kwamen heelhuids in Coroico aan en konden daar lekker douchen, eten en een biertje op de goede afloop drinken. Echter toen moesten we terug naar La Paz, bleek dat de chauffeur vond dat de oude weg sneller was, dus weer over THE WORLD’S MOST DANGEROUS ROAD. Dat was zweten in de bus (het was toch best koud buiten), maar ook de gravelweg werd goed afgelegd (maar een paar tegenliggers). Maar als je dacht dat we veilig op de verharde weg waren, dan had je het mis. Begon die chauffeur zijn vers gekochtte coca-bladeren te eten (bij het drugscontrolepunt die je veel hebt hier in Bolivia werden de coca-bladeren die duidelijk in het zicht lagen niet opgemerkt – wat een wassen neus die controles), hij werd dus een beetje overmoedig en begon in blinde bochten in te halen. Je snapt dat ik heel heeeeeeel blij was toen ik in La Paz kon uitstappen. Dit was mij het dagje wel, een t-shirt rijker, maar barstende koppijn en vreselijk moe. Nooit meer!!!


Ps. Ed zijn advies, zet het geluid aan bij het filmpje.