Bussen, boten, mikrolets en brommertjes

De laatste weken in Sulawesi naderen. We zitten nu in het noorden van het eiland in Manado, een stad die wij als uitvalbasis gebruiken om tripjes in de omgeving te maken. Wij hebben de laatste tijd veel in bussen, boten, mikrolets en open vrachtwagens gezeten. Als je denkt dat reizen altijd leuk is heb je echt mis, 10 uur in misselijkmakende bussen voor een kilometer of 400 door de bergen, is echt niet leuk. Maar de trip vanaf de Togean eilanden naar Manado brak alle records. Wij schatten zo in dat het hemelsbreed 200 kilometer van elkaar af ligt en schrik niet wij zijn meer dan 24 uur bezig geweest om in Manado te komen. Eerst op de boot staan wachten, toen 12 uur op de boot, toen om 6 uur in de ochtend staan onderhandelen met een chauffeur en toen nog eens 10 uur in de auto met zijn zessen, toen nog een goed hotel zoeken, en dan doe je een moord voor een hamburger bij de Mc Donalds. Gelukkig hebben wij dit probleem niet alleen, Elma en Marnix, een Nederlands koppel die wij ook al eens in Borneo tegen zijn gekomen, waren net zo verheugd om de Mc te zien als wij. Want als je een tijdje op de Togean eilanden hebt gezeten hoef je even geen rijst en vis meer. Op de Togean heb je alleen all-in accommodatie en variatie in voedsel kennen ze niet echt.. Het eerste eiland dat wij aandeden in de Togean was Bomba, een klein eilandje met 8 bamboehutjes, een klein wit strandje en aan de overkant een klein stadje. Elke dag kwamen de locals vanaf de overkant met een bootje ons eten brengen, drie maal per dag werden wij gevoerd zoals Ed het noemde. Omdat de hutjes echt basic waren, douche en toilet buiten, het eiland piepklein was, zijn wij na drie dagen met een bootje naar Kadidiri gevaren. Dit eilandje was iets groter en er stonden 3 resorts op. Toen wij arriveerden begon het te regenen, echt zo’n tropische regenbui. Wij waren helemaal overdonderd, wij hadden nauwelijks regen gehad tot die tijd. Helaas zat de leuke accommodatie vol en moesten wij met het grootste en duurste resort genoegen nemen, op zich was dat niet zo’n probleem, maar het eten was zo slecht, het water uit de douche was zwart en stonk en er werd niet schoongemaakt. Omdat het op het einde van de ramadan liep was er een tekort aan personeel en voedsel. Op het einde van de ramadan gaat iedereen zijn familie bezoeken om daarmee het suikerfeest te vieren, dus iedereen zat op het vaste land. Wij wilden net als wat andere mensen ook graag weg, maar ook de boten gingen niet, dus wij zaten gevangen op dit eiland. Maar zoals altijd kwam alles weer goed en konden wij de Togean verlaten, dit was even niets voor ons.
Vanuit Manado zijn wij twee dagen naar het Tangkoko natuurreservaat gegaan. Weer een klus om daar te komen, mikrolet, bus en brommertje (ook nog een lekke band gehad), allemaal niet comfortabel! In Tangkoko kun je de tarsiers zien, een piepklein aapje met veel te grote ogen, oren en poten. Ze leven in uitgeholde bomen en zijn ’s-nachts actief. Wij hebben tegen de avond een wandeling door het park gemaakt om ze te kunnen aanschouwen. De tarsiers komen alleen in Indonesië en op de Filippijnen voor. Op dit moment is de BBC bezig een documentaire te maken van deze aapjes in Tangkoko, dus wellicht binnenkort op tv te aanschouwen. De volgende dag staan wij al weer om 5.00 uur in de ochtend in het park, dit keer om de zwarte macaques te gaan zoeken. Wij vinden een groep van ongeveer 30 apen, ze zijn aan het spelen, vechten en eten. Wij kunnen ze vrij dicht benaderen, alhoewel er één Dorly toch een mep verkoopt, en kunnen ze redelijk lang blijven volgen. Als wij dan ook nog twee grote hornbills zien vliegen is onze dag weer goed en kunnen wij de terugtocht naar Manado met de open truck, de overladen bus en de te lage mikrolet wel weer aan.
Dan een paar dagen richting Tomohon, een gebied met een aantal meren en vulkanen. De vulkaan Lokon is in juli uitgebarsten en is nog steeds actief, wij zien hem vanuit onze cottage roken. Wij besluiten een dagtrip door de omgeving te maken en starten bij de lokale markt van Tomohon. Wij zien het gebruikelijke, kleurrijke assortiment van fruit, groente en vis en het afschuwelijke en voor ons ongebruikelijke assortiment van vlees. Naast de kippen wordt er wilde rat, wildzwijn, slang, vleermuis en hond verkocht. Ter plekke worden de dieren gedood, wederom een schokkende ervaring hoe dit gebeurd en waar wij verder maar niet over uitweiden, want dan houden wij geen vrienden meer over.
De rest van de dag zien wij nog een aantal mooie dingen, zoals hotsprings, de vulkaankrater van Mahawu en het fosformeer Linow. De gidsen proppen ons vol met allerlei lokale lekkernijen, kortom het was weer een perfect tripje.
Morgen is het plan om naar de Bunaken te varen, waar wij de laatste 2 weken willen relaxen aan het strand, een beetje snorkelen, een beetje bijkleuren en uitrusten voordat wij via Kuala Lumpur naar China vertrekken. Wij hopen dat wij nog een beetje mooi weer treffen, want het regenseizoen breekt hier aan. En dan gelukkig met het vliegtuig, Sulawesi is een mooi eiland, maar het duurt zo verdomd lang voordat je van a naar b bent.