Koud op het toppie!

De klus is weer geklaard, wij hebben de top van Mount Kinabalu gehaald. Maar o, wat was het zwaar! Vandaag zitten wij gekluisterd aan onze hotelkamer, wij kunnen geen stap meer verzetten door de spierpijn en wij zijn snipverkouden.
Onder reizigers is de Mount Kinabalu echt een klim die je gedaan moet hebben. Er gaan zoveel verhalen de ronde. De één beweerd dat de Pinnacles in Mulu (die wij al eerder beklommen) zwaarder is, de ander roept dat Mount Kinabalu toch echt het meest slopend is. En wij, nou wij vonden het beide zwaar, maar als wij toch moeten kiezen was Mount Kinabalu toch wel de grootste lichamelijke beproeving.
Op dag 1 gaan wij al vroeg met de taxi naar de berg, zo’n 2 uurtjes rijden van Kota Kinabalu. Omdat wij voor 9.00 uur wilden starten moesten wij dus vroeg op. En zoals zo vaak de laatste tijd, als wij vroeg op moeten slapen wij voor geen meter. Wij beginnen dus niet echt fit aan de eerste 6 kilometer omhoog naar een hoogte van 3273 meter. Nou lijkt dat allemaal niets als je dat zo hier neerschrijft, maar de grootste beproeving hier is de hoogte. Het kritieke punt van 2500 meter kan namelijk hoogteziekte veroorzaken, je krijgt dit of je krijgt het niet. Er is weinig aan te doen, het enige wat kan helpen is acclimatiseren op verschillende hoogtes, maar ja, daar is geen tijd voor. Dorly krijgt last van hoofdpijn, maar weet niet of het de inspanning is of de hoogte. Hoe zij de laatste kilometer tot het rest house heeft afgelegd weet zij niet meer, ze was halfdood toen ze rond 15.30 uur boven kwam. Snel gegeten en naar bed gegaan, zonder te douchen (die was echt veel te koud). Het begon als een gek te onweren en te regenen en het was zo koud daar boven. Wij sliepen slecht in onze stapelbedden en met vieren op een kamer. Na een uurtje draaien toch maar de nodige paracetamols en inslapers geslikt en toch nog een paar uurtjes gerust. Want om 01.45 uur moesten wij weer op voor ontbijt en om 02.30 uur waren wij weer op pad naar de top. Ja, in het midden van de nacht, met zaklampen over rotsen klauteren, langs touwen jezelf omhoog trekken en de lucht die steeds ijler wordt. Gelukkig regent het niet meer, maar het is koud, en het wordt steeds kouder, omdat er steeds meer wind komt. Om 05.30 uur komen wij op de top, nou zeg maar topje en wachten tot de zon opkomt. De gidsen zitten op de top achter rotsblokken onder dikke jassen en vuilniszakken om zich warm te houden. Onze gids wees ons waar wij het beste konden gaan zitten om naar de zonsopkomst te kijken en bleef zelf vervolgens achter. Wij hebben hem ook niet meer gezien, totdat wij een uurtje later bij het checkpoint kwamen. Hij moest zo nodig naar het toilet…. (of vond hij het te koud?). Op de top was het echt stervenskoud, niets deed het meer, onze fotocamera deed vreemd, de aansteker (een hele handige met een lampje erin) deed het niet meer en wij… wij deden ook niets meer dan bibberen. Maar zoals altijd weer geweldig mooi wat wij te zien kregen toen het eindelijk licht werd. De afgronden waren duizelingwekkend, maar goed in het donker zag je toch niet waar je liep en nu hoefden wij alleen nog maar naar beneden, nou ja geen makkie hoor!
Gelukkig hadden wij handschoenen bij ons. Wij moesten namelijk een paar dagen wachten in Kota Kinabalu voordat onze klim kon plaatsvinden en aangezien wij de tijd moesten doden zijn wij alle shoppingmalls afgegaan voor handschoenen en wij hebben de goedkoopste gevonden namelijk 25 eurocent per set (wat een sport hè?). En wat waren wij blij met die dingen, eerst tegen de kou en later om met de touwen naar beneden te kunnen abseilen.
Om 09.30 uur zijn wij weer bij het rest house en gaan wij voor de tweede keer die dag ontbijten. Wij pakken onze spullen en lopen naar beneden, weet je wel, die zes kilometer. Gelukkig staan er 7 shelters langs de route en kunnen wij de shelters aftellen om zo enig sinds een motivatie te kunnen vinden om verder te gaan. Elke shelter weer een snack (gelukkig hadden wij genoeg bij) en weer een stukje gedaald. Om 14.30 uur zijn wij beneden, bekaf zoeken wij een taxi die ons naar het hotel in Kota Kinabalu kan brengen. In het hotel aangekomen gaan wij eerst bij de buurman saté halen, want wij zijn echt te moe om nog naar de Mc Donalds te lopen. Wij gaan douchen en om 20.30 uur liggen wij op bed en alles doet zeer. Wij blijven vandaag dus maar rustig zitten, misschien dat wij vanavond nog puf hebben om naar de Mc Donalds te gaan, want dat zal voorlopig wel de laatste keer zijn, morgen vliegen wij namelijk naar Sulawesi.
En op dit moment is het zo leuk in de Mc, je kijkt je ogen uit. Het is namelijk ramadan en daar merken wij natuurlijk wel het één en ander van. Tijdens de ramadan is iedereen aan het shoppen, overal is er uitverkoop. Ook zijn er ramadan marktjes in de stad te vinden, waar je allerlei lekkernijen kunt kopen. Mensen maken thuis hun lekkerste gerecht en verkopen dit op dit marktje, iedereen loopt tegen de avond met zakjes vol eten en drinken (ja ook het drinken gaat in een zakje). In Maleisië wordt tegenwoordig de maand van de ramadan niet meer de maand van het vasten genoemd, maar de maand van het eten. En wat zien wij in de Mc Donalds…. Rond een uurtje of 18.00 uur is het zoals gewoonlijk spitsuur en ook de moslims staan in de rij voor hun eten. Nu gaat de zon pas onder om 18.45 uur en dus zitten die mensen 3 kwartier naar hun eten te staren wat vervolgens koud wordt, het is immers altijd koud in de Mac Donalds. Nou weten wij dat Aziaten over het algemeen hun voedsel liever aan de koude kant eten dan dat het warm is, met rijst is dat wel okay, maar koude hamburgers en friet jakkie. En wat doen ze hun zelf aan na een dag niet gegeten en gedronken te hebben dan 3 kwartier naar je eten gaan zitten kijken en rondom zie je iedereen eten, de chinezen, de westerse vakantiegangers en jij moet maar wachten. Voor ons is er wel een voordeeltje, want de Mc heeft i.v.m. de ramadan elke avond aanbiedingen en je krijgt ook nog een dadel bij elk menu gratis, profiteren wij ook nog van de ramadan.
Zoals gezegd vliegen wij morgen via Kuala Lumpur naar Makassar op het eiland Sulawesi in Indonesië, wij kijken hier erg naar uit, want wij hebben zoveel goede verhalen over dit eiland gehoord. En jullie horen ze wel de komende weken. By the way, de tickets naar China zijn ook geboekt en als alles goed gaat komen wij daar 4 oktober aan en dan moeten wij weer aan de slag (net als iedereen, worden wij toch weer normale mensen).