Broem broem....
Door: Dorly en Eddy
Blijf op de hoogte en volg Dorly en Eddy
15 Juni 2011 | Indonesië, Labuanbajo
Het is 6.00 uur in de ochtend en Dorly zit al met haar koffie in haar bikini op de veranda van het bamboehutje op het Bounty-eilandje Serayu. Ach, er zijn slechtere locaties om je te bevinden. Wij hebben net de zonsopgang zitten bekijken en Ed is nu naar het heuveltje gelopen om een paar foto’s van het eilandje te maken. Het is werkelijk prachtig hier een paar hutjes tussen de palmbomen op een wit strandje aan een mooie blauwe zee en uitkijk op andere kleine bounty-eilandjes. Geen verkeer, geen internet, alleen stroom en zoetwater tussen 18.00 en 22.00 uur, echt een eilandje om even tot rust te komen. Een korte vakantie na 8 dagen brommeren over Flores.
Het was een geweldig tripje, met zijn tweeën op het racemonster over de bergen, tussen de bananenplantages, langs de rijstvelden, door de dorpjes, langs vulkanen, langs de zee met zijn blauwe keien en 1.800.000 (is het aantal inwoners op Flores) keer “Hello mister” te horen. Wij zijn maar weinig toeristen tegengekomen, het is dan ook niet echt comfortabel om Flores te bereizen. Je kunt dit doen met een overladen bus met de locals die alles onderkotsen, de bass die op maximaal staat en dan uren achterelkaar door de bergen te rijden. Veel reizigers zien hiervan af en nemen het vliegtuig naar Ende om van daaruit naar de Kelimutu te gaan. Wij niet, wij nemen de brommer en rijden ongeveer elke dag een 150 kilometer (5 uurtjes rijden) en stoppen daar waar wij willen of moeten, omdat onze achterwerken wel erg pijn gaan doen. Maar wij vonden het fantastisch en de lokale bevolking ook. Het leek wel of ze ons van verre konden ruiken, want als wij de bocht nog niet uit waren hoorden wij al “Hello mister, where are you going?”. De kinderen willen een high five, maar als je stopt weten ze niet hoe snel ze weg moeten komen, dan worden ze erg verlegen. Met het brommertje is alles goed verlopen, wij hebben 1 keer een lekke band gehad. Alleen jammer dat het hemelvaartsdag was en iedereen in de kerk zat, de dorpjes waren uitgestorven. Gelukkig vonden wij een paar mannen die ons wel wilden helpen. Ed kon nog wel rijden als hij alleen op het brommertje zat, dus Dorly ging lopen (gelukkig kreeg zij later nog een lift achter op een ander brommertje). Zo’n 4 kilometer verderop was een hutje dat dienst deed als werkplaats om scooters te maken. De mannen klommen door het luik, daar de deur op slot was en begonnen met het gevonden gereedschap onze band te plakken. Na een half uur was de kerk uit en kwamen de mensen in een lange stoet onze richting uitgelopen, gelukkig was de man van de werkplaats er ook bij en in zijn nette pak ging hij verder met het plakken van onze band, wij kregen weer iets meer vertrouwen dat het wel goed zou komen. Wij hadden wel veel aandacht en iedereen bemoeide zich met het plakken van onze band, maar al met al waren wij een uur later weer op weg om vervolgens een eindje verder een kip dood te rijden, alles loopt hierover de weg en meestal gaat het wel opzij, maar helaas deze kip niet. Verder heeft Ed keurig gereden over de niet al te beste weg, die in 1925 aangelegd is door de Nederlanders en waar sindsdien niet veel meer aan gedaan is, en zijn wij elke dag op onze bestemming aangekomen. De meeste accommodatie die er te vinden was, was echt beroerd of ronduit slecht. Daarom was het een verademing toen wij de laatste nacht bij de nonnen in het klooster konden slapen, het was een basic kamer, maar wel met een warme douche en heel schoon. De warme douche hadden wij al een week of 6 niet meer gehad en aangezien het kouder is in de bergen was dit echt lekker.
In Moni zijn wij twee nachten gebleven, daar wij in de ochtend om 4.00 uur de zonsopgang op de Kelimutu met zijn 3 gekleurde vulkaanmeren wilden zien. De kleuren van de meren veranderen nog weleens en wij troffen een zwart, blauw en groen meer aan. De mythe zegt dat de geesten van overleden mensen naar de verschillende meren gaan en de reden van de verkleuring is niet helemaal duidelijk. Op Flores is het grootste gedeelte van de mensen katholiek en de rest moslim, maar hun oude tradities en bijbehorende ceremonies zijn verweven met hun geloof. Dit werd echt duidelijk toen wij een aantal traditionele dorpjes bij Bajawa bezochten. Het was er erg vredig en schoon voor Indonesische begrippen. Wij werden verwelkomd door de kinderen en kregen koffie en bananen aangeboden. De mensen waren erg vriendelijk en vertelden ons over hun tradities. Weer heelhuids in Labuan Bajo aangekomen zijn wij weer snel vertrokken naar het prachtige eilandje Serayu. Morgen gaan wij 2 dagen snorkelen bij het tropische eilandje Kanawa dan hopen wij naar Bali te kunnen vliegen. Wij vliegen namelijk met Merpati en die cancelen nogal eens. Ook onze namen staan niet goed op het ticket, dus dat kan ook nog de nodige commotie geven. Wij moeten mee op die dag, want anders missen wij onze vlucht naar Kuching (Maleis Borneo). Kortom: wij hebben het niet zo best geregeld, maar het enige wat wij kunnen doen is: “Fingers crossed!!”
Het was een geweldig tripje, met zijn tweeën op het racemonster over de bergen, tussen de bananenplantages, langs de rijstvelden, door de dorpjes, langs vulkanen, langs de zee met zijn blauwe keien en 1.800.000 (is het aantal inwoners op Flores) keer “Hello mister” te horen. Wij zijn maar weinig toeristen tegengekomen, het is dan ook niet echt comfortabel om Flores te bereizen. Je kunt dit doen met een overladen bus met de locals die alles onderkotsen, de bass die op maximaal staat en dan uren achterelkaar door de bergen te rijden. Veel reizigers zien hiervan af en nemen het vliegtuig naar Ende om van daaruit naar de Kelimutu te gaan. Wij niet, wij nemen de brommer en rijden ongeveer elke dag een 150 kilometer (5 uurtjes rijden) en stoppen daar waar wij willen of moeten, omdat onze achterwerken wel erg pijn gaan doen. Maar wij vonden het fantastisch en de lokale bevolking ook. Het leek wel of ze ons van verre konden ruiken, want als wij de bocht nog niet uit waren hoorden wij al “Hello mister, where are you going?”. De kinderen willen een high five, maar als je stopt weten ze niet hoe snel ze weg moeten komen, dan worden ze erg verlegen. Met het brommertje is alles goed verlopen, wij hebben 1 keer een lekke band gehad. Alleen jammer dat het hemelvaartsdag was en iedereen in de kerk zat, de dorpjes waren uitgestorven. Gelukkig vonden wij een paar mannen die ons wel wilden helpen. Ed kon nog wel rijden als hij alleen op het brommertje zat, dus Dorly ging lopen (gelukkig kreeg zij later nog een lift achter op een ander brommertje). Zo’n 4 kilometer verderop was een hutje dat dienst deed als werkplaats om scooters te maken. De mannen klommen door het luik, daar de deur op slot was en begonnen met het gevonden gereedschap onze band te plakken. Na een half uur was de kerk uit en kwamen de mensen in een lange stoet onze richting uitgelopen, gelukkig was de man van de werkplaats er ook bij en in zijn nette pak ging hij verder met het plakken van onze band, wij kregen weer iets meer vertrouwen dat het wel goed zou komen. Wij hadden wel veel aandacht en iedereen bemoeide zich met het plakken van onze band, maar al met al waren wij een uur later weer op weg om vervolgens een eindje verder een kip dood te rijden, alles loopt hierover de weg en meestal gaat het wel opzij, maar helaas deze kip niet. Verder heeft Ed keurig gereden over de niet al te beste weg, die in 1925 aangelegd is door de Nederlanders en waar sindsdien niet veel meer aan gedaan is, en zijn wij elke dag op onze bestemming aangekomen. De meeste accommodatie die er te vinden was, was echt beroerd of ronduit slecht. Daarom was het een verademing toen wij de laatste nacht bij de nonnen in het klooster konden slapen, het was een basic kamer, maar wel met een warme douche en heel schoon. De warme douche hadden wij al een week of 6 niet meer gehad en aangezien het kouder is in de bergen was dit echt lekker.
In Moni zijn wij twee nachten gebleven, daar wij in de ochtend om 4.00 uur de zonsopgang op de Kelimutu met zijn 3 gekleurde vulkaanmeren wilden zien. De kleuren van de meren veranderen nog weleens en wij troffen een zwart, blauw en groen meer aan. De mythe zegt dat de geesten van overleden mensen naar de verschillende meren gaan en de reden van de verkleuring is niet helemaal duidelijk. Op Flores is het grootste gedeelte van de mensen katholiek en de rest moslim, maar hun oude tradities en bijbehorende ceremonies zijn verweven met hun geloof. Dit werd echt duidelijk toen wij een aantal traditionele dorpjes bij Bajawa bezochten. Het was er erg vredig en schoon voor Indonesische begrippen. Wij werden verwelkomd door de kinderen en kregen koffie en bananen aangeboden. De mensen waren erg vriendelijk en vertelden ons over hun tradities. Weer heelhuids in Labuan Bajo aangekomen zijn wij weer snel vertrokken naar het prachtige eilandje Serayu. Morgen gaan wij 2 dagen snorkelen bij het tropische eilandje Kanawa dan hopen wij naar Bali te kunnen vliegen. Wij vliegen namelijk met Merpati en die cancelen nogal eens. Ook onze namen staan niet goed op het ticket, dus dat kan ook nog de nodige commotie geven. Wij moeten mee op die dag, want anders missen wij onze vlucht naar Kuching (Maleis Borneo). Kortom: wij hebben het niet zo best geregeld, maar het enige wat wij kunnen doen is: “Fingers crossed!!”
-
15 Juni 2011 - 06:30
Anita En Piet:
Hoi Dorly en Eddy
dit zag er fantaschtisch uit! Wel slim om zelf een brommertje te charteren. De foto's zien er prachtig uit!
Geniet er lekker van.
Groet
Anita en Piet -
15 Juni 2011 - 08:35
Mad:
Andre van Duin is er niks bij met die helm.. Ziet er allemaal geweldig uit. -
15 Juni 2011 - 14:50
Marjolein En Frank:
Hallo Luitjes,
Wat een belevingen weer op deze trip.
Nou Ed je bent een echte bromnozem.
En volgens mij hebben jullie iets met kippen, is het niet op een boot dan is het wel op de weg !
Dorly je moet nu zeker en vast ontstresst zijn na de rust op van die prachtige eilandjes.
Het is gelukkig niet de 13e als jullie naar Bali vliegen ,dus dat moet gaan lukken voor zo'n wereldreizigers.
Veel succes en geniet nu nog maar even van de pracht en de rust daar !
Heel veel groetjes en we zullen duimen voor jullie Bali trip. -
16 Juni 2011 - 17:05
Dijksterhuisjes Lith:
Hallootjes, wat een mooie foto's. En achérm kiepke! Ed, je rijdt volgens mij ook aan de verkeerde kant van de weg hoor!!
Opa en oma vonden de verjaardagsfoto's helemaal super. Alleen duurde het ff voordat oma door had dat Dorly er ook op stond. Als dat geen compliment is!!
We mailen snel weer.
Liefs en een dikke kus van ons allemaal uit Lith. -
22 Juni 2011 - 15:14
Marry Pels:
Wat een geweldige reis die jullie maken, ik mocht hem volgen van Doeke en Jacq. en kids natuurlijk.
Wat heerlijk dat jullie zoveel bijzondere dingen en mensen ontmoeten.
Ik blijf het volgen, liefs Marry. -
29 Juni 2011 - 17:42
Wietske:
wat leuk dorly dat ik je weer kan volgen op je reis door weet ik veel waar jullie nu weer naar toe gaan. hartstikke leuk.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
